พระอภิธรรมปิฎก ธัมมานุโลม [ติกติกปัฏฐาน] 14. หีนติกะ 1. กุสลติกะ
สภาวธรรมที่มีอัปปมาณะเป็นอารมณ์ซึ่งเป็นกุศลอาศัยสภาวธรรมที่มีอัปปมาณะ
เป็นอารมณ์ซึ่งเป็นกุศลเกิดขึ้นเพราะเหตุปัจจัย (1)
(ทุกปัจจัยมีปัจจัยละ 3 วาระ ทุกปัจจัยพึงขยายให้พิสดาร)
[113] สภาวธรรมที่มีปริตตะเป็นอารมณ์ซึ่งเป็นอกุศลอาศัยสภาวธรรมที่มี
ปริตตะเป็นอารมณ์ซึ่งเป็นอกุศลเกิดขึ้นเพราะเหตุปัจจัย (1)
สภาวธรรมที่มีมหัคคตะเป็นอารมณ์ซึ่งเป็นอกุศลอาศัยสภาวธรรมที่มีมหัคคตะ
เป็นอารมณ์ซึ่งเป็นอกุศลเกิดขึ้นเพราะเหตุปัจจัย (1)
(ทุกปัจจัยมีปัจจัยละ 2 วาระ ทุกปัจจัยพึงขยายให้พิสดาร)
[114] สภาวธรรมที่มีปริตตะเป็นอารมณ์ซึ่งเป็นอัพยากฤตอาศัยสภาวธรรม
ที่มีปริตตะเป็นอารมณ์ซึ่งเป็นอัพยากฤตเกิดขึ้นเพราะเหตุปัจจัย (1)
สภาวธรรมที่มีมหัคคตะเป็นอารมณ์ซึ่งเป็นอัพยากฤตอาศัยสภาวธรรมที่มี
มหัคคตะเป็นอารมณ์ซึ่งเป็นอัพยากฤตเกิดขึ้นเพราะเหตุปัจจัย (1)
สภาวธรรมที่มีอัปปมาณะเป็นอารมณ์ซึ่งเป็นอัพยากฤตอาศัยสภาวธรรมที่มี
อัปปมาณะเป็นอารมณ์ซึ่งเป็นอัพยากฤตเกิดขึ้นเพราะเหตุปัจจัย (1)
(ทุกปัจจัยมีปัจจัยละ 3 วาระ ทุกปัจจัยพึงขยายให้พิสดาร)
14. หีนติกะ 1. กุสลติกะ
1. ปฏิจจวาร - เหตุปัจจัย
[115] สภาวธรรมชั้นกลางซึ่งเป็นกุศลอาศัยสภาวธรรมชั้นกลางซึ่งเป็นกุศล
เกิดขึ้นเพราะเหตุปัจจัย (1)
สภาวธรรมชั้นประณีตซึ่งเป็นกุศลอาศัยสภาวธรรมชั้นประณีตซึ่งเป็นกุศลเกิดขึ้น
เพราะเหตุปัจจัย (1)
(ทุกปัจจัยมีปัจจัยละ 2 วาระ ทุกปัจจัยพึงขยายให้พิสดาร)
