พระอภิธรรมปิฎก ธัมมานุโลม [ติกทุกปัฏฐาน] 15. มิจฉัตตนิยตติกะ 1. เหตุทุกะ
สภาวธรรมที่มีสภาวะชอบและให้ผลแน่นอนซึ่งเป็นเหตุเป็นปัจจัยแก่สภาวธรรม
ที่ไม่แน่นอนโดยอาการทั้งสองนั้นซึ่งเป็นเหตุโดยอธิปติปัจจัย (2)
สภาวธรรมที่ไม่แน่นอนโดยอาการทั้งสองนั้นซึ่งเป็นเหตุเป็นปัจจัยแก่สภาวธรรม
ที่ไม่แน่นอนโดยอาการทั้งสองนั้นซึ่งเป็นเหตุโดยอธิปติปัจจัย (1)
อนันตรปัจจัยเป็นต้น
[183] สภาวธรรมที่มีสภาวะผิดและให้ผลแน่นอนซึ่งเป็นเหตุเป็นปัจจัยแก่
สภาวธรรมที่ไม่แน่นอนโดยอาการทั้งสองนั้นซึ่งเป็นเหตุโดยอนันตรปัจจัย (1)
สภาวธรรมที่มีสภาวะชอบและให้ผลแน่นอนซึ่งเป็นเหตุเป็นปัจจัยแก่สภาวธรรม
ที่ไม่แน่นอนโดยอาการทั้งสองนั้นซึ่งเป็นเหตุโดยอนันตรปัจจัย (1)
สภาวธรรมที่ไม่แน่นอนโดยอาการทั้งสองนั้นซึ่งเป็นเหตุเป็นปัจจัยแก่สภาวธรรม
ที่ไม่แน่นอนโดยอาการทั้งสองนั้นซึ่งเป็นเหตุโดยอนันตรปัจจัย
สภาวธรรมที่ไม่แน่นอนโดยอาการทั้งสองนั้นซึ่งเป็นเหตุเป็นปัจจัยแก่สภาวธรรม
ที่มีสภาวะผิดและให้ผลแน่นอนซึ่งเป็นเหตุโดยอนันตรปัจจัย
สภาวธรรมที่ไม่แน่นอนโดยอาการทั้งสองนั้นซึ่งเป็นเหตุเป็นปัจจัยแก่สภาวธรรม
ที่มีสภาวะชอบและให้ผลแน่นอนซึ่งเป็นเหตุโดยอนันตรปัจจัย (3) (ย่อ)
[184] สภาวธรรมที่มีสภาวะผิดและให้ผลแน่นอนซึ่งเป็นเหตุเป็นปัจจัยแก่
สภาวธรรมที่มีสภาวะผิดและให้ผลแน่นอนซึ่งเป็นเหตุโดยอุปนิสสยปัจจัย
สภาวธรรมที่มีสภาวะผิดและให้ผลแน่นอนซึ่งเป็นเหตุเป็นปัจจัยแก่สภาวธรรม
ที่ไม่แน่นอนโดยอาการทั้งสองนั้นซึ่งเป็นเหตุโดยอุปนิสสยปัจจัย (2)
สภาวธรรมที่มีสภาวะชอบและให้ผลแน่นอนซึ่งเป็นเหตุเป็นปัจจัยแก่สภาวธรรม
ที่มีสภาวะชอบและให้ผลแน่นอนซึ่งเป็นเหตุโดยอุปนิสสยปัจจัย
สภาวธรรมที่มีสภาวะชอบและให้ผลแน่นอนซึ่งเป็นเหตุเป็นปัจจัยแก่สภาวธรรม
ที่ไม่แน่นอนโดยอาการทั้งสองนั้นซึ่งเป็นเหตุโดยอุปนิสสยปัจจัย (2)
