พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย สุตตนิบาต [3. มหาวรรค] 9. วาเสฏฐสูตร
[644] ผู้ใดก้าวพ้นทางอ้อม1ทางหล่ม2
สงสาร และโมหะได้แล้ว
ข้ามไปถึงฝั่งแล้ว เจริญฌาน
ไม่หวั่นไหว หมดความสงสัย
ดับเย็น เพราะไม่ถือมั่น
เราเรียกผู้นั้นว่า พราหมณ์
[645] ผู้ใดในโลกนี้ละกามได้แล้ว
ออกบวชเป็นบรรพชิต
เป็นผู้สิ้นกามและภพ
เราเรียกผู้นั้นว่า พราหมณ์
[646] ผู้ใดในโลกนี้ละตัณหาได้เด็ดขาด
ออกบวชเป็นบรรพชิต
เป็นผู้สิ้นตัณหาและภพ
เราเรียกผู้นั้นว่า พราหมณ์
[647] ผู้ละกิเลสเครื่องประกอบอันเป็นของมนุษย์ได้3
ล่วงพ้นกิเลสเครื่องประกอบอันเป็นทิพย์ได้แล้ว
เป็นผู้ปราศจากโยคะทั้งปวง
เราเรียกผู้นั้นว่า พราหมณ์
[648] ผู้ละทั้งความยินดี4 และความไม่ยินดี5
เป็นผู้เยือกเย็น หมดอุปธิกิเลส
เชิงอรรถ :
1 ทางอ้อม ในที่นี้หมายถึงราคะ (ขุ.สุ.อ. 2/644/299)
2 ทางหล่ม ในที่นี้หมายถึงกิเลส (ขุ.สุ.อ. 2/644/299)
3 ดูเชิงอรรถที่ 1 หน้า 166 ในเล่มนี้
4 ดูเชิงอรรถที่ 3 หน้า 166 ในเล่มนี้
5 ดูเชิงอรรถที่ 4 หน้า 166 ในเล่มนี้
