พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย ธรรมบท 6. ปัณฑิตวรรค 1. ราธเถรวัตถุ
15 วนวาสีติสสเถรวัตถุ
เรื่องพระวนวาสีติสสเถระ
(พระผู้มีพระภาคตรัสพระคาถานี้แก่ภิกษุทั้งหลาย ดังนี้)
[75] ข้อปฏิบัติที่เป็นเหตุให้ได้ลาภเป็นอย่างหนึ่ง
ข้อปฏิบัติที่ให้ถึงนิพพานเป็นอีกอย่างหนึ่ง
ภิกษุผู้เป็นสาวกของพระพุทธเจ้า
รู้ชัดข้อปฏิบัติทั้งสองนี้แล้ว ไม่พึงยินดีสักการะ1
แต่พึงเพิ่มพูนวิเวก2(ให้ต่อเนื่อง)
พาลวรรคที่ 5 จบ
6. ปัณฑิตวรรค
หมวดว่าด้วยบัณฑิต
1. ราธเถรวัตถุ
เรื่องพระราธเถระ
(พระผู้มีพระภาคตรัสพระคาถานี้แก่ภิกษุทั้งหลาย ดังนี้)
[76] บุคคลพึงเห็นผู้มีปัญญามักชี้โทษ
มักพูดปรามไว้ เหมือนผู้ชี้บอกขุมทรัพย์
(และ) พึงคบผู้ที่เป็นบัณฑิตเช่นนั้น
เพราะเมื่อคบคนเช่นนั้น ย่อมมีแต่ความเจริญ ไม่มีความเสื่อมเลย3
เชิงอรรถ :
1 สักการะ ในที่นี้หมายถึงปัจจัย 4 (จีวร บิณฑบาต เสนาสนะ คิลานปัจจัยเภสัชบริขาร) (ขุ.ธ.อ. 3/181)
2 วิเวก หมายถึงความสงัด มี 3 คือ (1) กายวิเวก ความสงัดกาย (2) จิตตวิเวก ความสงัดใจ (3) อุปธิวิเวก
ความสงัดอุปธิ (ขุ.ธ.อ. 3/181)
3 ขุ.เถร. (แปล) 26/993/502, ขุ.ม. (แปล) 29/208/610
