พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย ธรรมบท 25. ภิกขุวรรค 7. สัมพหุลภิกขุวัตถุ
[366] ถ้าภิกษุแม้จะมีลาภน้อย แต่ไม่ดูหมิ่นลาภของตน
เทวดาทั้งหลายย่อมสรรเสริญภิกษุนั้นแล
ว่าเป็นผู้มีอาชีพหมดจด ไม่เกียจคร้าน
6. ปัญจัคคทายกพราหมณวัตถุ
เรื่องพราหมณ์ถวายทานอันเลิศ 5 อย่าง
(พระผู้มีพระภาคตรัสพระคาถานี้แก่พราหมณ์ และนางพราหมณีผู้ถวายทาน
อันเลิศ 5 อย่าง ดังนี้)
[367] ผู้ใดไม่มีความยึดถือในนามรูป
ว่าเป็นของเรา โดยประการทั้งปวง
และไม่เศร้าโศก เพราะนามรูปแปรผันไป
ผู้นั้นแล เราเรียกว่า ภิกษุ1
7. สัมพหุลภิกขุวัตุถุ
เรื่องภิกษุหลายรูป
(พระผู้มีพระภาคตรัสพระคาถานี้แก่ภิกษุทั้งหลาย ดังนี้)
[368] ภิกษุผู้อยู่ด้วยเมตตา เลื่อมใสในพุทธศาสนา
ก็จะพึงบรรลุสันตบท2 อันเป็นที่ระงับสังขารเป็นสุข
[369] ภิกษุ เธอจงวิดเรือ3นี้
เรือที่เธอวิดแล้วจักถึงเร็ว
เธอตัดราคะ โทสะได้แล้ว
ต่อจากนั้น ก็จักบรรลุนิพพาน
เชิงอรรถ :
1 ดูเทียบสุตตนิบาต ข้อ 957 หน้า 729 ในเล่มนี้ (บาทคาถาที่ 4 ต่างกัน)
2 สันตบท หมายถึงนิพพาน (ขุ.ธ.อ. 8/66)
3 เรือ ในที่นี้หมายถึงอัตภาพ (ขุ.ธ.อ. 8/66)
