พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย ธรรมบท 20. มัคควรรค 6. สูกรเปตวัตถุ
5. ปธานกัมมิกติสสเถรวัตถุ
เรื่องพระปธานกัมมิกติสสเถระ
(พระผู้มีพระภาคตรัสพระคาถานี้แก่ภิกษุทั้งหลาย ดังนี้)
[280] คนที่ไม่ขยันในเวลาที่ควรขยัน
ทั้งที่ยังหนุ่มยังสาว มีกำลัง
แต่กลับเกียจคร้าน มีความคิดใฝ่ต่ำ1 ปราศจากความเพียร
เกียจคร้านมาก ย่อมไม่ประสบทาง2ด้วยปัญญา
6. สูกรเปตวัตถุ
เรื่องสูกรเปรต
(พระผู้มีพระภาคตรัสพระคาถานี้แก่ภิกษุทั้งหลาย ดังนี้)
[281] บุคคลพึงรักษาวาจา3 พึงสำรวมใจ4
และไม่พึงทำความชั่วทางกาย5
พึงชำระกรรมบถทั้ง 3 ประการนี้ให้หมดจด
จะพึงพบทางที่พระพุทธเจ้าประกาศไว้
เชิงอรรถ :
1 มีความคิดใฝ่ต่ำ หมายถึงหมกมุ่นในมิจฉาวิตก 3 ประการ คือ กามวิตก พยาบาทวิตก และวิหิงสาวิตก
(ขุ.ธ.อ. 7/59)
2 ทาง หมายถึงอริยมรรค (ขุ.ธ.อ. 7/59)
3 รักษาวาจา หมายถึงระมัดระวังวาจา โดยเว้นจากวจีทุจริต 4 อย่าง (เว้นจากการพูดเท็จ เว้นจาก
การพูดคำหยาบ เว้นจากการพูดส่อเสียด เว้นจากการพูดเพ้อเจ้อ) (ขุ.ธ.อ. 7/64)
4 สำรวมใจ หมายถึงควบคุมใจ โดยไม่ให้มโนทุจริตเกิดขึ้น (ขุ.ธ.อ. 7/64)
5 ความชั่วทางกาย หมายถึงกายทุริต 3 อย่าง (ฆ่าสัตว์ ลักทรัพย์ ประพฤติผิดในกาม) (ขุ.ธ.อ. 7/64)
