พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย ธรรมบท 18. มลวรรค 1. โคฆาตกปุตตวัตถุ
[232] บุคคลพึงรักษาความกำเริบทางวาจา
พึงสำรวมวาจา ละวจีทุจริตแล้ว
พึงประพฤติวจีสุจริต
[233] บุคคลพึงรักษาความกำเริบทางใจ
พึงสำรวมใจ ละมโนทุจริตแล้ว
พึงประพฤติมโนสุจริต
[234] นักปราชญ์ผู้สำรวมกาย สำรวมวาจา สำรวมใจ
ชื่อว่าเป็นผู้สำรวมดีแท้
โกธวรรคที่ 17 จบ
18. มลวรรค
หมวดว่าด้วยมลทินทางใจ
1. โคฆาตกปุตตวัตถุ
เรื่องบุตรของคนฆ่าโค
(พระผู้มีพระภาคตรัสพระคาถานี้แก่บุตรของคนฆ่าโคผู้แก่เฒ่า ดังนี้)
[235] บัดนี้ ท่านเปรียบเหมือนใบไม้เหลือง
ทั้งยมทูต1มาปรากฏแก่ท่านแล้ว
ท่านอยู่ใกล้ปากแห่งความเสื่อม
และแม้แต่เสบียงเดินทาง2ของท่านก็ยังไม่มีเลย
เชิงอรรถ :
1 ยมทูต ในที่นี้หมายถึงความตาย (ขุ.ธ.อ. 7/5)
2 เสบียงเดินทาง หมายถึงกุศล (ขุ.ธ.อ. 7/5)
