ตํ ยสฺส พลํ, อพลเมว ตํ พลนฺติ อาหุ กเถนฺตีติ ทีเปติฯ ธมฺมคุตฺตสฺสาติ ธมฺเมน รกฺขิตสฺส, ธมฺมํ วา รกฺขนฺตสฺสฯ ปฏิวตฺตาติ ปฏิปฺผริตฺวา วตฺตา, ปฏิปฺผริตฺวา วา พาลพลนฺติ วเทยฺยาปิ, ธมฺมฏฺฐํ ปน จาเลตุํ สมตฺโถ นาม นตฺถิฯ ตสฺเสว เตน ปาปิโยติ เตน โกเธน ตสฺเสว ปุคฺคลสฺส ปาปํฯ กตรสฺส? โย กุทฺธํ ปฏิกุชฺฌติฯ ติกิจฺฉนฺตานนฺติ เอกวจเน พหุวจนํ, ติกิจฺฉนฺตนฺติ อตฺโถฯ ชนา มญฺญนฺตีติ เอวรูปํ อตฺตโน จ ปรสฺส จาติ อุภินฺนํ อตฺถํ ติกิจฺฉนฺตํ นิปฺผาเทนฺตํ ปุคฺคลํ ‘‘อนฺธพาโล อย’’นฺติ อนฺธพาลปุถุชฺชนาว เอวํ มญฺญนฺติฯ ธมฺมสฺส อโกวิทาติ จตุสจฺจธมฺเม อเฉกาฯ อิธาติ อิมสฺมิํ สาสเนฯ โขติ นิปาตมตฺตํฯ จตุตฺถํฯ

5. สุภาสิตชยสุตฺตวณฺณนา

[251] ปญฺจเม อสุรินฺทํ เอตทโวจาติ เฉกตาย เอตํ อโวจฯ เอวํ กิรสฺส อโหสิ ‘‘ปรสฺส นาม คาหํ โมเจตฺวา ปฐมํ วตฺตุํ ครุฯ ปรสฺส วจนํ อนุคนฺตฺวา ปน ปจฺฉา สุขํ วตฺตุ’’นฺติฯ ปุพฺพเทวาติ เทวโลเก จิรนิวาสิโน ปุพฺพสามิกา, ตุมฺหากํ ตาว ปเวณิอาคตํ ภณถาติ ฯ อทณฺฑาวจราติ ทณฺฑาวจรณรหิตา, ทณฺฑํ วา สตฺถํ วา คเหตพฺพนฺติ เอวเมตฺถ นตฺถีติ อตฺโถฯ ปญฺจมํฯ