พุทธศาสนสุภาษิต
เล่ม 2
1. อัตตวรรค คือ หมวดตน
1. อตฺตทตฺถํ ปรตฺเถน พหุนาปิ น หาปเย
อตฺตทตฺถมภิญฺญาย สทตฺถปสุโต สิยา.
บุคคไม่ควรพล่าประโยชน์ของตน เพราะประโยชน์ผู้อื่นแม้
มาก รู้จักประโยชน์ของตนแล้ว พึงขวนขวายในประโยชน์ขอตน.
(พุทฺธ) ขุ.
ธ. 25/37.

2. อตฺตานญฺเจ ตถา กยิรา ยถญฺญมนุสาสติ
สุทนฺโต วต ทเมถ อตฺตา หิ กิร ทุทฺทโม.
ถ้าสอนผู้อื่นฉันใด พึงทำตนฉันนั้น ผู้ฝึกตนดีแล้ว ควรฝึก
ผู้อื่น ได้ยอนว่าตนแลฝึกยากง
(พุทฺธ) ขุ.
ธ. 25/36.

3. อตฺตานเมว ปฐมํ ปฏิรูเป นิเวสเย
อถญฺญมานุสาเสยฺย น กิลิสฺเสยฺย ปณฺฑิโต.
บัณฑิตพึงตั้งตนไว้ในคุณอันสมควรก่อน สอนผู้อื่นภายหลัง
จึงไม่มัวหมอง.
(พุทฺธ) ขุ.
ธ. 25/36.