ปิลินทวรรคที่ 40

ปิลินทวัจฉเถราปทานที่ 1 (391)

ว่าด้วยผลแห่งการถวายไทยธรรมอันสมควร

[393] เราเป็นนายประตูอยู่ที่นครหังสวดี เรารวบรวมโภคสมบัติ
เก็บไว้ในเรือนมากมายนับไม่ถ้วน.
ในกาลนั้น เราอยู่ในที่ลับทำใจให้รื่นเริง นั่งอยู่ในปราสาท
อันประเสริฐแล้ว ได้คิดอย่างนี้ว่า
โภคสมบัติของเรามีมากมายแพร่หลายไปภายในบุรี แม้
พระราชาผู้เป็นใหญ่ในแผ่นดินพระนามว่าอานนท์ ก็ทรงเชื้อ
เชิญเรา.
พระพุทธเจ้าพระองค์นี้ เป็นมุนี เสด็จอุบัติขึ้นแล้วใน
โลกนี้ และโภคสมบัติของเราก็มีอยู่ เราจักถวายทานแด่
พระศาสดา.
พระราชบุตรพระนามว่าปทุม ทรงถวายทานอันประเสริฐ
คือ ช้างตัวประเสริฐ พร้อมด้วยบัลลังก์และพนักพิง มี
ประมาณไม่น้อย ในพระชินเจ้า.
แม้เราก็จักถวายทานในสงฆ์ อันเป็นหมู่คณะที่ประเสริฐ
สูงสุด ทานอันประเสริฐที่ใครยังไม่เคยถวาย เราจักเป็นคน
แรกในทานนั้น.