9. สุวรรณมิคชาดกว่าด้วยเนื้อติดบ่วงนายพราน[743] ข้าแต่เนื้อผู้มีกำลังมาก ท่านจงพยายาม ดึงบ่วงออก ข้าแต่ท่านผู้มีเท้าดุจทองคำ ท่าน จงพยายามคือบ่วงที่ติดแน่นให้ขาดเถิด ฉัน ผู้เดียวจะไม่พึงยินดีอยู่ในป่า. [744] ฉันพยายามดึงอยู่ แต่ไม่สามารถจะ ทำบ่วงให้ขาดได้ ฉันเอาเท้าตะกุยแผ่นดิน ด้วยกำลังแรง บ่วงติดแน่นเหลือเกิน จึง ครูดเอาเท้าของฉันเข้า. [745] ข้าแต่นายพราน ท่านจงปูใบไม้ลง จง ชักดาบออก จงฆ่าฉันเสียก่อน แล้วจึงฆ่า พระยาเนื้อต่อภายหลัง. [746] เราไม่เคยได้ยินได้ฟัง หรือได้เห็นเนื้อ ที่พูดภาษามนุษย์ได้ แน่ะนางผู้มีหน้าอันเจริญ ตัวท่านและพระยาเนื้อนี้จงเป็นสุขเถิด. [747] ข้าแต่นายพราน วันนี้ฉันเห็นพระยา- เนื้อหลุดพ้นมาได้แล้วย่อมชื่นชมยินดี ฉันใด |