7. ลฏุกิกชาดกคติของคนมีเวร[732] ดิฉันขอไหว้พระยาช้างผู้มีกำลังเสื่อม ในกาลที่มีอายุได้หกสิบปีแล้ว ผู้อยู่ในป่า เป็นเจ้าโขลง เพรียบพร้อมด้วยบริวารยศนั้น ดิฉันขอทำอัญชลีท่านด้วยปีกทั้งสอง ขอ ท่านอย่าได้ฆ่าลูกน้อย ๆ ของฉันผู้มีกำลั ทุรพลเสียเลย. [733] ดิฉันขอไหว้พระยาช้างผู้เที่ยวไปตัว- เดียว ผู้อยู่ในป่า เที่ยวหาอาการกินตามเชิง ภูเขา ดิฉันขอทำอัญชลีท่านด้วยปีกทั้งสอง ขอท่านอย่าได้ฆ่าลูกน้อย ๆ ของดิฉันผู้มีกำลัง ทุรพลเสียเลย. [734] แน่ะนางนกไส้ เราจักฆ่าลูกน้อยของ เจ้าเสีย เจ้ามีกำลังน้อยจักทำอะไรเราได้ เราจะขยี้นกไส้อย่างเจ้าตั้งแสนตัวให้ละเอียด ไปด้วยเท้าข้างซ้าย. [735] กิจที่จะพึงทำด้วยกำลังกายย่อมสำเร็จ ไม่ได้ในที่ทั้งปวง เพราะกำลังกายของคน |