8. อนนุโสจิยชาดกทุกคนจะต้องตายควรเมตตากัน[610] นางสัมมิลลหาสินีผู้เจริญ ได้ไปอยู่ใน ระหว่างพวกสัตว์ที่ตายไปแล้วเป็นจำนวนมาก เมื่อนางไปอยู่กับสัตว์เหล่านั้น จักชื่อว่าได้ เป็นอะไรกับเรา เพราะฉะนั้นเราจึงมิได้เศร้า โศกถึงนางสัมมิลลหาสินีที่รักนี้. [611] ถ้าบุคุคลจะพึงเศร้าโศก ถึงความตาย อันจะไม่เกิดมีแก่สัตว์ ผู้เศร้าโศกนั้น ก็ควร จะเศร้าโศกถึงตนซึ่งจะต้องตกไปสู่อำนาจ ของมัจจุราชทุกเมื่อ. [612] อายุสังขารหาได้เป็นไปตามเฉพาะสัตว์ ที่ยืน นั่ง นอน หรือเดินอยู่เท่านั้นก็หาไม่ วัยย่อมเสื่อมไปทุกขณะที่ยังหลับตาและลืม ตาอยู่. [613] เมื่อวัยเสื่อมไปอย่างนั้นหนอ ในตน ซึ่งเป็นทางอันตรายนั้นหนอ ต้องมีความ พลัดพรากจากกันโดยไม่ต้องสงสัยหมู่สัตว์ |