7. มตโรทนชาดกว่าด้วยร้องไห้ถึงคนตาย[566] ท่านทั้งหลายย่อมร้องไห้ถึงแต่คนที่ ตายแล้ว ๆ ทำไมจึงไม่ร้องไห้ถึงคนที่จักตาย บ้างเล่า สัตว์ทุกจำพวกผู้ดำรงสรีระไว้ ย่อม ละทิ้งชีวิตไปโดยลำดับ. [567] เทวดา มนุษย์ สัตว์จตุบาท หมู่ปักษี ชาติ และพวกงู ไม่มีอิสระในสรีระร่างกายนี้ ถึงจะอภิรมย์อยู่ในร่างกาย นั้นก็ต้อง ละทิ้งชีวิตไปทั้งนั้น [568] สุขและทุกข์ที่เพ่งเล็งกันอยู่ในหมู่มนุษย์ เป็นของแปรผัน ไม่มั่นคงอยู่อย่างนี้ ความ คร่ำครวญ ความร่ำไห้ ไม่เป็นประโยชน์เลย เพราะเหตุไร กองโศกจึงท่วมทับท่านได้. [569] พวกนักเลงและพวกคอเหล้า ผู้ไม่ทำ ความเจริญ เป็นพาลห้าวหาญ ไม่มีความขยัน หมั่นเพียร ไม่ฉลาดในธรรม ย่อมสำคัญ บัณฑิตว่าเป็นพาลไป. จบ มตโรทนชาดกที่ 7 |