2. ติลมุฏฐิชาดก

การเฆี่ยนตีเป็นการสั่งสอน

[355] การที่ท่านให้จับแขนเราไว้แล้วเฆี่ยนตี
เราด้วยซีกไม้ไผ่เพราะเหตุเมล็ดงากำมือหนึ่ง
นั้น ยังฝังอยู่ในใจของเราจนทุกวันนี้.
[356] ดูก่อนพราหมณ์ ชะรอยท่านจะไม่ยินดี
ในชีวิตของตนแล้วสินะ จึงได้มาจับแขน
แล้วเฆี่ยนตีเราถึง 3 ครั้ง วันนี้ท่านจะได้
เสวยผลของกรรมนั้น.
[357] อารยชนใด ย่อมข่มขี่คนที่ไม่ใช่อารย-
ขึ้นผู้ทำกรรมชั่วด้วยอาชญากรรมของอารยชน
นั้น เป็นการสั่งสอนหาใช่เป็นเวรไม่ บัณฑิต
ทั้งหลายรู้ชัดข้อนั้นอย่างนี้แล.
จบ ติลมุฏฐิชาดกที่ 2

อรรถกถาติลมุฏฐิชาดกที่ 2

พระศาสดาเมื่อประทับอยู่ ณ พระวิหารเชตวัน ทรงปรารภ
ภิกษุผู้มักโกรธรูปหนึ่ง จึงตรัสเรื่องนี้ มีคำเริ่มต้นว่า อชฺชปิ เม
ตํ มนสิ ดังนี้.
ได้ยินว่า มีภิกษุรูปหนึ่งเป็นผู้มักโกรธมากไปด้วยความคับ
แค้นใจ ถูกใครว่าอะไรแม้เพียงนิดเดียวก็โกรธ ข้องใจ กระทำความ