เมนู

10. ธาตุวิวัณณเปตวัตถุ



ว่าด้วยเปรตถูกรดน้ำแสบเฉือนเนื้อด้วยกรรมอะไร



พระมหากัสสปเถระถามเปรตตนหนึ่งว่า :-
[120] ท่านยืนอยู่ในอากาศ มีกลิ่นเน่าเหม็น
ฟุ้งไป และหมู่หนอนพากันบ่อนฟอนกินปากอัน
มีกลิ่นเหม็นเน่าของท่าน เมื่อก่อนท่านทำกรรม
อะไรไว้ เพราะการฟุ้งไปแห่งกลิ่นเหม็นนั้น
นายนิรยบาลถือเอาศาตรามาเฉือนปากของท่าน
เนือง ๆ รดท่านด้วยน้ำแสบแล้วเชือดเนื้อไป
พลาง ท่านทำกรรมชั่วอะไรไว้ด้วยกาย วาจา
ใจ เพราะวิบากแห่งกรรมอะไร ท่านจึงได้ประสบ
ความทุกข์อย่างนี้.

เปรตนั้นตอบว่า :-
ข้าแต่ท่านผู้นิรทุกข์ เมื่อก่อน กระผมเป็น
อิสรชนอยู่ที่กรุงราชคฤห์อันน่ารื่นรมย์ มีภูเขา
ล้อมรอบ (บัญจคีรีนคร) เป็นผู้มั่งคั่งด้วยทรัพย์
และข้าวเปลือกมากมาย แต่กระผมได้ห้ามปราม
ภรรยา ธิดา และลูกสะใภ้ของกระผม ซึ่งพากัน
นำพวงมาลา ดอกอุบลและเครื่องลูบไล้อันหาค่า
มิได้ ไปสู่สถูปเพื่อบูชา บาปนั้นกระผมได้ทำไว้

แล้ว จึงได้เสวยทุกขเวทนาเห็นประจักษ์
และจักหมกไหม้อยู่ในนรกอันหยาบช้าทารุณ
86,000 ปี เพราะติเตียนการบูชาพระสถูป ก็
เมื่อการบูชาและการฉลองพระสถูปของพระ-
อรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้า อันมหาชนให้เป็นไป
อยู่ ชนเหล่าใดมาประกาศโทษแห่งการบูชา
พระสถูปนั้น เหมือนกระผม ชนเหล่านั้นพึงห่าง
เหินจากบุญ ขอท่านจง ชนทั้งหลายซึ่งทัดทรง
ดอกไม้ตบแต่งร่างกาย เหาะมาทางอากาศเหล่านี้
เป็นผู้มีศรัทธาเลื่อมใส เป็นผู้มั่งคั่ง มียศเสวย
อยู่ซึ่งวิบากแห่งการบูชาด้วยดอกไม้ ชนทั้งหลาย
ผู้มีปัญญา ได้เห็นผลอันน่าอัศจรรย์น่าขนพอง
สยองเกล้า อันไม่เคยมีนั้นแล้ว ย่อมทำการ
นอบน้อมวันทาพระมหามุนีนั้น กระผมไปจาก
เปตโลกนี้แล้ว ได้กำเนิดเป็นมนุษย์จักเป็นผู้ไม่
ประมาท ทำการบูชาพระสถูปเนือง ๆ เป็นแน่แท้.

จบ ธาตุวิวัณณเปตวัตถุที่ 10

อรรถกถาธาตุวิวัณณเปตวัตถุที่ 10



เรื่องแห่งเปรตผู้ติเตียนพระธาตุนี้ มีคำเริ่มต้นว่า อนฺตลกฺขสฺมึ
ติฏฺฐนฺโต
ดังนี้.