เมนู

อันเป็นที่ตั้งแห่งความหลง ภิกษุเช่นนั้น
ไม่ควรเพื่อบรรลุสัมโพธิญาณอันอุดม.
ภิกษุใดเดินอยู่หรือยืนอยู่ นั่งอยู่
หรือนอนอยู่ รำงับวิตก (อันเป็นบาป)
ขึ้นดีในทางรำงับวิตกแล้ว ภิกษุเช่นนั้น
ย่อมอาจเพื่อบรรลุสัมโพธิญาณอันอุดม.

จบจารสูตรที่ 1

จรวรรควรรณนาที่ 2



อรรถกถาจารสูตร


พึงทราบวินิจฉัยในจารสูตรที่ 1 แห่งจรวรรคที่ 2 ดังต่อไปนี้ :-
บทว่า อธิวาเสติ ได้แก่ ยกขึ้นไว้ให้อยู่ในจิต (คือพักไว้). บทว่า
น ปชหติ ได้แก่ ไม่สละ. บทว่า น วิโนเทติ ได้แก่ ไม่นำออก.
บทว่า น พฺยนฺตีกโรติ ได้แก่ ไม่ทำให้สิ้นสุด คือตัดหนทาง. บทว่า
น อนภาวํ คเมติ ได้แก่ ไม่ทำให้ถึงความไม่มีไม่เจริญ คือ ย่อยยับไป.
บทว่า จรมฺปิ คือ แม้เดินอยู่. บทว่า อนาตาปิ คือ ไม่มีความเพียร.
บทว่า อโนตฺตาปิ คือ เว้น จากความกลัวการตำหนิติเตียน. บทว่า สตตํ
คือ เป็นนิตย์. บทว่า สมิตํ คือ ไม่มีระหว่าง. ผู้ศึกษาทราบความในทุกบท
อย่างนั้นแล้ว พึงทราบความตามปริยายที่กล่าวไว้แล้วในสุกกปักษ์ฝ่ายธรรมขาว.