3. อันธกวินทสูตร

ว่าด้วยสหัมบดีพรหมเข้าเฝ้าพระพุทธเจ้า

[611] สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคเจ้าประทับอยู่ในอันธกวินทคาม
ในแคว้นมคธ.
ก็โดยสมัยนั้นแล พระผู้มีพระภาคเจ้าประทับนั่งอยู่ในที่แจ้งในราตรี
คืนเดือนมืดและฝนกำลังตกประปรายอยู่.
ลำดับนั้นแล ท้าวสหัมบดีพรหม เมื่อราตรีปฐมยามล่วงไปแล้ว มี
รัศมีอันงดงามยิ่ง ยังอันธกวินทคามทั้งสิ้นให้สว่างแล้ว เข้าไปเฝ้พระผู้มีพระ
ภาคเจ้าถึงที่ประทับ ถวายอภิวาทพระผู้มีพระภาคเจ้าแล้วได้ยืนอยู่ ณ ที่ควร
ข้างหนึ่ง.
[612] ท้าวสหัมบดีพรหมยืนอยู่ ณ ที่ควรส่วนข้างหนึ่งแล้ว ได้
ภาษิตคาถาเหล่านั้นในสำนักพระผู้มีพระภาคเจ้าว่า
ภิกษุพึงเสพที่นอนและที่นั่งอันสงัด
พึงประพฤติเพื่อควานหลุดพ้นจากสัญโญชน์
ถ้าว่าภิกษุไม่พึงได้ความยินดีในที่นั้นไซร้
ก็พึงเป็นผู้มีตนรักษาแล้ว มีสติ พึงอยู่ใน
หมู่ภิกษุผู้เที่ยวไปอยู่จากตระกูลสู่ตระกูล
เพื่อบิณฑบาต มีอันทรีย์อันคุ้มครองแล้ว
มีปัญญารักษาตน มีสติ พึงเสพที่นอนและ
ที่นั่งอันสงัด ภิกษุพ้นแล้วจากภัย น้อม
ไปแล้วในธรรมอันไม่มีภัย ปราศจากความ
สยดสยอง นั่งอยู่แล้วในที่มีสัตว์เลื้อย-