มีอยู่ อาบัติ ภิกษุต้องด้วยวาจา ออกด้วยวาจา
มีอยู่ อาบัติ ภิกษุหลับแล้ว จึงต้อง ตื่นแล้ว จึงออก
มีอยู่ อาบัติ ภิกษุตื่นแล้ว จึงต้อง หลับแล้ว จึงออก
มีอยู่ อาบัติ ภิกษุหลับแล้ว จึงต้อง หลับแล้ว จึงออก
มีอยู่ อาบัติ ภิกษุตื่นแล้ว จึงต้อง ตื่นแล้ว จึงออก
มีอยู่ อาบัติ ภิกษุไม่ตั้งใจ จึงต้อง ตั้งใจ จึงออก
มีอยู่ อาบัติ ภิกษุตั้งใจ จึงต้อง ไม่ตั้งใจ จึงออก
มีอยู่ อาบัติ ภิกษุไม่ตั้งใจ จึงต้อง ไม่ตั้งใจ จึงออก
มีอยู่ อาบัติ ภิกษุตั้งใจ จึงต้อง ตั้งใจ จึงออก
มีอยู่ อาบัติ ภิกษุต้องอยู่ จึงแสดง แสดงอยู่ จึงต้อง
มีอยู่ อาบัติ ภิกษุต้องอยู่ จึงออก ออกอยู่ จึงต้อง
มีอยู่ อาบัติ ภิกษุต้องด้วยกรรม ออกด้วยสิ่งมิใช่กรรม
มีอยู่ อาบัติ ภิกษุต้องด้วยสิ่งมิใช่กรรม ออกด้วยกรรม
มีอยู่ อาบัติ ภิกษุต้องด้วยกรรม ออกด้วยกรรม
มีอยู่ อาบัติ ภิกษุต้องด้วยสิ่งมิใช่กรรม ออกด้วยสิ่งมิใช่กรรม.

ว่าด้วยอนริยโวหารเป็นต้น

[966] โวหารอันไม่ประเสริฐ มี 4 คือ ความกล่าวในสิ่งที่ไม่เห็นว่า
เห็น 1 ความกล่าวในสิ่งที่ไม่ได้ยินว่าได้ยิน 1 ความกล่าวในสิ่งที่ไม่ทราบ
ว่าทราบ 1 ความกล่าวในสิ่งที่ไม่รู้ว่ารู้ 1

โวหารอันประเสริฐ มี 4 คือ ความกล่าวในสิ่งที่ไม่เห็นว่าไม่เห็น 1
ความกล่าวในสิ่งที่ไม่ได้ยินว่าไม่ได้ยิน 1 ความกล่าวในสิ่งที่ไม่ทราบว่าไม่ทราบ
1 ความกล่าวในสิ่งที่ไม่รู้ว่าไม่รู้ 1
โวหารอันไม่ประเสริฐแม้อื่นอีก 4 คือ ความกล่าวในสิ่งที่เห็นว่าไม่
เห็น 1 ความกล่าวในสิ่งที่ได้ยินว่าไม่ได้ยิน 1 ความกล่าวในสิ่งที่ทราบว่าไม่
ทราบ 1 ความกล่าวในสิ่งที่รู้ว่าไม่รู้ 1
โวหารอันประเสริฐ มี 4 คือ ความกล่าวในสิ่งที่เห็นว่าเห็น 1 ความ
กล่าวในสิ่งที่ได้ยินว่าได้ยิน 1 ความกล่าวในสิ่งที่ทราบว่าทราบ 1 ความกล่าว
ในสิ่งที่รู้ว่ารู้ 1
ปาราชิกของภิกษุ ทั่วไปกับภิกษุณี มี 4
ปาราชิกของภิกษุณี ไม่ทั่วไปกับภิกษุ มี 4
บริขารมี 4 คือ มีอยู่ บริขารควรรักษา คุ้มครอง นับว่าเป็น
สมบัติของเรา ควรใช้สอย 1 มีอยู่ บริขารควรรักษา คุ้มครอง แต่ไม่นับ
ว่าเป็นสมบัติของเรา ควรใช้สอย 1 มีอยู่ บริขารรักษา คุ้มครอง แต่ไม่นับ
ว่าเป็นสมบัติของเรา ไม่ควรใช้สอย 1 มีอยู่ บริขารไม่ควรรักษา ไม่ควร
คุ้มครอง ไม่นับว่าเป็นสมบัติของเรา ไม่ควรใช้สอย 1.

ว่าด้วยต้องและออกจากอาบัติเป็นต้น

[967] มีอยู่ อาบัติ ภิกษุต้องต่อหน้า ออกลับหลัง
มีอยู่ อาบัติ ภิกษุต้องลับหลัง ออกต่อหน้า
มีอยู่ อาบัติ ภิกษุต้องต่อหน้า ออกต้อหน้า
มีอยู่ อาบัติ ภิกษุต้องลับหลัง ออกลับหลัง