มีอยู่ อาบัติ ภิกษุมีจิตเป็นกุศล จึงต้อง มีจิตเป็นอกุศลไม่ต้อง
มีอยู่ อาบัติ ภิกษุมีจิตเป็นอกุศล จึงต้อง มีจิตเป็นกุศลไม่ต้อง
มีอยู่ อาบัติ ภิกษุมีจิตเป็นอัพยากฤต จึงต้อง
มีอยู่ อาบัติ ภิกษุพรั่งพร้อมด้วยสุขเวทนา จึงต้อง
มีอยู่ อาบัติ ภิกษุพรั่งพร้อมด้วยทุกขเวทนา จึงต้อง
มีอยู่ อาบัติ ภิกษุพรั่งพร้อมด้วยอทุกขมสุขเวทนา จึงต้อง.

ว่าด้วยวัตถุแห่งการโจทเป็นต้น

[955] วัตถุแห่งการโจทมี 3 คือ เห็น 1 ได้ยิน 1 รังเกียจ 1
การให้จับสลากมี 3 คือ ปกปิด 1 เปิดเผย 1 กระซิบที่หู 1
ข้อห้ามมี 3 คือ ความมักมาก 1 ความไม่สันโดษ 1 ความไม่ขัดเกลา 1
ข้ออนุญาตมี 3 คือ ความมักน้อย 1 ความสันโดษ 1 ความขัดเกลา 1
ข้อห้ามแม้อื่นอีก 3 คือ ความมักมาก 1 ความไม่สันโดษ 1 ความ
ไม่รู้จักประมาณ 1
ข้ออนุญาตมี 3 คือ ความมักน้อย 1 ความสันโดษ 1 ความรู้จัก
ประมาณ 1
บัญญัติมี 3 คือ บัญญัติ 1 อนุบัญญัติ 1 อนุปันนบัญญัติ 1
บัญญัติแม้อื่นอีก 3 คือ สัพพัตถบัญญัติ 1 ปเทสบัญญัติ 1
สาธารณบัญญัติ 1
บัญญัติที่แม้อื่นอีก 3 คือ อสาธารณบัญญัติ 1 เอกโตบัญญัติ 1
อุภโตบัญญัติ 1.

ว่าด้วยภิกษุโง่และฉลาดเป็นต้น

[956] มีอยู่ อาบัติ ภิกษุเป็นผู้โง่ จึงต้อง เป็นผู้ฉลาดไม่ต้อง
มีอยู่ อาบัติ ภิกษุเป็นผู้ฉลาด จึงต้อง เป็นผู้โง่ไม่ต้อง
มีอยู่ อาบัติ ภิกษุเป็นผู้ทั้งโง่ทั้งฉลาด จึงต้อง
มีอยู่ อาบัติ ภิกษุต้องในกาฬปักษ์ ไม่ต้องในชุณหปักษ์
มีอยู่ อาบัติ ภิกษุต้องในชุณหปักษ์ ไม่ต้องในกาฬปักษ์
มีอยู่ อาบัติ ภิกษุต้องทั้งในกาฬปักษ์ และชุณหปักษ์
มีอยู่ การเข้าพรรษาย่อมควรในกาฬปักษ์ หาควรในชุณหปักษ์ไม่
มีอยู่ ปวารณาในวันมหาปวารณา ย่อมควรในชุณหปักษ์ หาควร
ในกาฬปักษ์ไม่
มีอยู่ สังฆกิจที่เหลือ ย่อมควรทั้งในกาฬปักษ์และชุณหปักษ์
มีอยู่ อาบัติ ภิกษุย่อมต้องในฤดูหนาว ไม่ต้องในฤดูร้อนและใน
ฤดูฝน
มีอยู่ อาบัติ ภิกษุย่อมต้องในฤดูร้อน ไม่ต้องในฤดูหนาวและใน
ฤดูฝน
มีอยู่ อาบัติ ภิกษุย่อมต้องในฤดูฝน ไม่ต้องในฤดูร้อนและในฤดู
หนาว
มีอยู่ อาบัติ สงฆ์ต้อง คณะ และบุคคล ไม่ต้อง
มีอยู่ อาบัติ คณะต้อง สงฆ์ และบุคคล ไม่ต้อง
มีอยู่ อาบัติ บุคคลต้อง สงฆ์ และคณะ ไม่ต้อง