ตอบว่า ภิกษุรับของเคี้ยวก็ดี ของฉันก็ดี อันเขาไม่ได้บอกให้รู้ไว้ก่อน
ในเสนาสนะป่า ด้วยมือของตน ในวัดที่อยู่แล้วฉัน ต้องอาบัติ 2 คือ รับด้วย
มุ่งจักฉัน ต้องอาบัติทุกกฏ 1 ต้องอาบัติปาฏิเทสนียะ ทุก ๆ คำกลืน 1.
ภิกษุรับของเคี้ยวก็ดี ของฉันก็ดี อันเขาไม่ได้บอกให้รู้ไว้ก่อนใน
เสนาสนะป่า ด้วยมือของตน ในวัดที่อยู่แล้วฉัน ต้องอาบัติ 2 เหล่านี้.
ปาฏิเทสนียะ 4 สิกขาบท จบ

คำถามและคำตอบอาบัติในเสขิยกัณฑ์

วรรคที่ 1

[387] ถามว่า ภิกษุอาศัยความไม่เอื้อเฟื้อ นุ่งผ้าเลื้อยหน้า หรือ
เลื้อยหลัง ต้องอาบัติเท่าไร.
ตอบว่า ภิกษุอาศัยความไม่เอื้อเฟื้อ นุ่งผ้าเลื้อยหน้า หรือเลื้อยหลัง
ต้องอาบัติตัวหนึ่ง คือ ทุกกฏ.
ภิกษุอาศัยความไม่เอื้อเฟื้อ นุ่งผ้าเลื้อยหน้า หรือเลื้อยหลัง ต้อง
อาบัติตัวหนึ่งนี้.
[388] ภิกษุอาศัยความไม่เอื้อเฟื้อ ห่มผ้าเลื้อยหน้า หรือเลื้อยหลัง
ต้องอาบัติตัวหนึ่ง คือ ทุกกฏ.
[389]ํ ภิกษุอาศัยความไม่เอื้อเฟื้อ เปิดกาย เดินไปในละแวกบ้าน
ต้องอาบัติตัวหนึ่ง คือ ทุกกฏ.

[390] ภิกษุอาศัยความไม่เอื้อเฟื้อ เปิดกาย นั่งในละแวกบ้าน ต้อง
อาบัติตัวหนึ่ง คือ ทุกกฏ.
[391] ภิกษุอาศัยความไม่เอื้อเฟื้อ คะนองมือ หรือเท้าไปในละแวก
บ้าน ต้องอาบัติตัวหนึ่ง คือ ทุกกฏ.
[392] ภิกษุอาศัยความไม่เอื้อเฟื้อ คะนองมือ หรือเท้านั่งใน
ละแวกบ้าน ต้องอาบัติตัวหนึ่ง คือ ทุกกฏ.
[393] ภิกษุอาศัยความไม่เอื้อเฟื้อ แลดูในที่นั้น ๆ ไปในละแวก
บ้าน ต้องอาบัติตัวหนึ่ง คือ ทุกกฏ.
[394] ภิกษุอาศัยความไม่เอื้อเฟื้อ แลดูในที่นั้น ๆ นั่งในละแวก
บ้าน ต้องอาบัติตัวหนึ่ง คือ ทุกกฏ.
[395] ภิกษุอาศัยความไม่เอื้อเฟื้อ เดินเวิกผ้าไปในละแวกบ้าน
ต้องอาบัติตัวหนึ่ง คือ ทุกกฏ.
[396] ภิกษุอาศัยความไม่เอื้อเฟื้อ นั่งเวิกผ้าในละแวกบ้าน ต้อง
อาบัติตัวหนึ่ง คือ ทุกกฏ.
วรรคที่ 1 จบ

วรรคที่ 2

[397] ภิกษุอาศัยความไม่เอื้อเฟื้อ เดินหัวเราะไปในละแวกบ้าน
ต้องอาบัติตัวหนึ่ง คือ ทุกกฏ.
[398] ภิกษุอาศัยความไม่เอื้อเฟื้อ นั่งหัวเราะในละแวกบ้าน ต้อง
อาบัติตัวหนึ่ง คือ ทุกกฏ.