บริษัทยังไม่ทันลุกไปและบางพวกลุกไปแล้ว 75. เรื่องบริษัทลุกไปหมดแล้ว
76. เรื่องภิกษุรู้ 77. เรื่องภิกษุสงสัย 78. เรื่องภิกษุฝืนใจทำด้วยเข้าใจ
ว่าควร 79. เรื่องภิกษุรู้ ได้เห็นและได้ยิน 80. เรื่องภิกษุอาคันตุกะกับ
ภิกษุเจ้าถิ่น 81. เรื่องวันจาตุททสี วันปัณณรสี 82. เรื่องวันปาฏิบทกับ
วันปัณณรสี 83. เรื่องลิงค์ 84. เรื่องสังวาส 85. เรื่องให้ปาริสุทธิค้าง
คราว 86. เรื่องทำอุโบสถในกาลมิใช่วันอุโบสถ นอกจากวันสังฆสามัคคี
อุทานที่จำแนกแล้วเหล่านี้ เป็นหัวข้อบอกเรื่อง.
หัวข้อประจำขันธกะ จบ

อรรถกถาในวัคคาสมัคคสัญญิโนปัณณรสกาทิกถา

วินิจฉัยในวัคคาสมัคคสัญญิโนปัณณรสกะ พึงทราบดังนี้:-
ข้อว่า เต ชานนฺติ มีความว่า พวกภิกษุผู้เจ้าถิ่น สถิตอยู่บนภูเขา
หรือบนบก เห็นภิกษุเหล่าอื่นล่วงล้ำสีมาเข้ามาแล้ว หรือกำลังล่วงล้ำเข้ามา
แค่พวกเธอผู้มีความสำคัญว่า พร้อมเพรียงเพราะไม่รู้ หรือเพราะสำคัญว่า จัก
เป็นผู้มากันแล้ว เวมติกปัณณรสกะ มีอรรถตื้นทั้งนั้น.
วินิจฉัยในกุกกุจจปกตปัณณรสกะ พึงทราบดังนี้.
บุคคลผู้ถูกความอยากครอบงำแล้ว ท่านกล่าวว่า ผู้อันความอยากตรึง
ไว้แล้ว ฉันใด ภิกษุทั้งหลายเหล่านั้น แม้ทำความสันนิษฐานในชั้นต้นแล้ว
ยังถูกความรังเกียจกล่าวคือ ความเป็นผู้มีความสำคัญในการไม่ควรว่าเป็นการ
ควร ครอบงำ โนขณะกระทำพึงทราบว่า ผู้อันความรังเกียจตรึงไว้แล้ว ฉัน
นั้น.