ท่าน ขนเจียมเหล่านี้ของข้าพเจ้าให้ล่วงเลย 3 โยชน์ เป็น
ของจำจะสละ ข้าพเจ้าสละขนเจียมเหล่านี้แก่ท่าน
ครั้นสละแล้วพึงแสดงอาบัติ ภิกษุผู้รับเสียสละนั้นพึงรับอาบัติ พึง
คืนขนเจียมที่เสียสละให้ด้วยคำว่า ข้าพเจ้าให้ขนเจียมเหล่านี้ แก่ท่าน
ดังนี้.

บทภาชนีย์

ติกนิสสัคคิยปาจิตตีย์

[ 99] เกิน 3 โยชน์ ภิกษุสำคัญว่าเกิน เดินเลย 3 โยชน์ไป
เป็นนิสสัคคีย์ ต้องอาบัติปาจิตตีย์
เกิน 3 โยชน์ ภิกษุสงสัย เดินเลย 3 โยชน์ไป เป็นนิสสัคคีย์
ต้องอาบัติปาจิตตีย์
เกิน 3 โยชน์ ภิกษุสำคัญว่าหย่อน เดินเลย 3 โยชน์ไป เป็น
นิสสัคคีย์ ต้องอาบัติปาจิตตีย์

ทุกกฏ

หย่อน 3 โยชน์ ภิกษุสำคัญว่าเกิน...ต้องอาบัติทุกกฏ
หย่อน 3 โยชน์ ภิกษุสงสัย...ต้องอาบัติทุกกฏ

ไม่ต้องอาบัติ

หย่อน 3 โยชน์ ภิกษุสำคัญว่าหย่อน...ไม่ต้องอาบัติ.

อนาปัตติวาร

[100] ภิกษุถือไปเพียงระยะ 3 โยชน์ 1 ภิกษุถือไปหย่อนระยะ
3 โยชน์ 1 ภิกษุถือไปก็ดี ถือกลับมาก็ดี เพียงระยะ 3 โยชน์ 1 ภิกษุ
ถือไปเพียง 3 โยชน์ แล้วพักแรมเสีย รุ่งขึ้นต่อจากนั้นไปอีก 1 ขนเจียม
ถูกโจรชิงไปแล้ว ภิกษุได้คืนมา ถือไปอีก 1 ขนเจียมที่สละแล้ว ภิกษุ
ได้คืนมา ถือไปอีก 1 ภิกษุให้คนอื่นช่วยถือไป 1 ขนเจียมที่ทำเป็นสิ่ง
ของแล้วภิกษุถือไป 1 ภิกษุวิกลจริต 1 ภิกษุอาทิกัมมิกะ 1 ไม่ต้อง
อาบัติแล.
โกสิยวรรค สิกขาบทที่ 6 จบ

โกสิยวรรคที่ 2 สิกขาบทที่ 6

พรรณนาเอฬกโลมสิกขาบท

เอฬกโลมสิกขาบทว่า เตน สมเยน เป็นต้น ข้าพเจ้าจะกล่าว
ต่อไป:- ในเอฬกโลมสิกขาบทนั้น มีวินิจฉัยดังต่อไปนี้:-
บทว่า อุปฺผณฺเฑสุํ มีความว่า พวกชาวบ้านกล่าวคำสัพยอก
เป็นต้นว่า ท่านขอรับ (ขนเจียมนี้) ท่านซื้อมาด้วยราคาเท่าไร่ ?
สองบทว่า ฐิตโกว อาสุมฺภิ มีความว่า พวกชาวบ้านขนมัดฟืน
แบกใหญ่มาจากป่าเหน็ดเหนื่อยแล้วโยนลงไป ทั้ง ๆ ที่ยืนอยู่ฉันใด ภิกษุนี้
ได้โยน (ขนเจียม) ให้ตกลงไปฉันนั้น.
บทว่า สหคฺถา แปลว่า ด้วยมือตนเอง. มีคำอธิบายว่า นำไป
ด้วยตนเอง.